. . . آدرسهای اشتباه هم دیگر گم نمی کند ما را

 

ما بزرگ شده ايم

يا اين درختها كوچك

         كه ديگر نمي توانيم پشتشان قايم شويم

واز هيجان پيدا نشدن

                     صداي قلبمان را بشنويم

 

 

هميشه اتوبوسهايي كه مي آيند

يكي از صندلي هايشان

                              خالي است

وپاركهاي شهر

          نيمكتي خالي دارند

براي نشستن كسي كه نيست. . .

انگار يك نفر هست كه اصلا نيست*

                        انگار عده اي هستند كه نمي آيند

 

 

انتظار زيادي است

          از پياده روهاي بي خاصيت

همراهي كردن عابرانش را

تا پيچ اول

آنجا كه همه چيز تمام مي شود

 

 

مسافر ايستگاه آخر

                  دلهره شمردن ايستگا ه ها را ندارد

 

 

 

 

 - - - - -  - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

* امانتی از( بیژن نجدی عزیز)

 

. . . مرگ

خیلی احمقانه تر از آن است که فکر کنی

وقتی پست قبلی را می نوشتم حتی یک کلمه هم نگفتم چرا ،به کدامین گناه ،168 رویا کابوس شد اما امشب دارم میترکم دارم خفه می شوم دوباره . . . دوباره

متشکرم مسئولین محترم کشور خیالتان راحت دست شما که سهل است حتی انگشت کوچکتان هم به خون هیچکس آلوده نیست با خیال راحت به رویاهایتان بیندیشید ،ایرانی آباد، آزاد

دارم خفه میشوم